Bir gariplik var bu aralar serçe kalbimde.
Hüznümle sevinçlerim iç içe.
Hani gülerken ağlamak derler ya o misal işte.
Belki havalardan belki de yaş kemale erdi ya o durumlardan.
Hayallerim hayatımla çelişmekte.
Yüreğim hadi kızım kalk hayatı yaşa doya doya derken,
Ruhum otur bir köşede dinle nefesinin ninnisini diyor.
Ne zor şeymiş meğer ruhunla kalbin arasındaki med cezirlere dur demek.
Görmezden gelmeye çalıştığın her kötülüğü hafızandan silebilmek.
Ah diyorum yaşasaydı BABAM…
ve ben hala o kız olsaydım omzunda uyuyan.
Belki durulurdu ruhum huzura ererdi.
Çünkü o zamanlar tek derdim düşünce kanayan dizlerimdi…
– Şükran KUZUCUK –
