Mevsimler hızla akıp gidiyor ömrüm gibi.
Tesbihin tanelerini çeker gibi arka arkaya değişiyor sanki aylar.
Mesela sonbahar gelmiş,öyle diyorlar.
Oysa ki ne sonbaharın farkındayım ne de düşen yaprakların.
Dün yanımda olanlar bir bir gitmiş uzak diyarlara.
Nefes almak kadar anlık yaşanır olmuş sevmeler,gülmeler.
İçimdeki cız sesinden midir nedir duyamıyorum artık rüzgarın sesini.
Oysa ki sonbahar tatlı esen rüzgar ve düşen yapraklar demekti.
Küçükken doğum tarihlerini sorduğum herkes mevsimlerden bahsederdi.
Anneannem patates toplama zamanı,annem nohutlar olunca..
Kimse ayını,gününü bilmezdi ama o mevsimler anlatırdı yaşanmışlıklarını.
Şimdilerde aylar belli,günler belli ve hatta saatler belli,
Peki niye tadı yok ne yazın,ne baharın, ne de kışın?
Akan zaman onları da mı alıp götürdü yüreklerimizden.
Keşke diyorum dönsem o zamanlara ve alsam tadını her geçen ayın.
İşte o zaman yaz güneşi ısıtırdı içimi,baharın çiçekleri mis kokar ve kış bembeyaz karlarıyla ruhumu aydınlatırdı.
Üstelik o zamanlar mutlu bir kız ve onu çok seven bir de Babası vardı..
